Często zadawane pytania

Nasz proces projektowania zrównoważonego opakowania pozwala na dokonanie opartego na faktach wyboru pomiędzy różnymi projektami opakowań i obejmuje czteroetapowe podejście z wskaźnikami uwzględniającymi: 1. Wpływ materiałów na środowisko 2. Marnowanie żywności 3. Akceptacja rynku 4. Koszty. Liczba i rodzaj stosowanych przez nas wskaźników zależy od danego zapytania biznesowego. Odpowiedź na proste pytanie o wagę lub zawartość surowców wtórnych w określonych opakowaniach będzie wymagała użycia tylko jednego wskaźnika. Natomiast ogólna ocena oraz porównanie całego produktu i systemów opakowaniowych będzie wymagać podejścia opartego na cyklu życia produktu oraz zastosowania szerokiego zakresu wskaźników. Wskaźniki, które stosujemy powszechnie, to: możliwość ograniczenia źródeł, możliwość recyklingu, ślad materiałowy oraz stopień marnowania żywności (ślad węglowy, zużycie wody słodkiej, zużycie energii). Preferowanymi materiałami w naszym modelu są monomateriały (opakowania jednomateriałowe), możliwe do recyklingu tworzywa sztuczne nieulegające biodegradacji (PET, PP i PE) oraz tektura lub masa papierowa pochodzenia biologicznego/odnawialnego. Nie są preferowane biodegradowalne tworzywa sztuczne niepodlegające recyklingowi (PLA, tworzywa na bazie skrobi), ponieważ – na chwilę obecną – są one łatwo mylone przez konsumentów z konwencjonalnymi tworzywami sztucznymi i trafiają do niewłaściwego strumienia odpadów, zanieczyszczając strumienie recyklingu. Należy je wyrzucać razem z odpadami nienadającymi się do recyklingu, a zatem nie jest to rozwiązanie zrównoważone, ponieważ odpady te są natychmiast spalane. Nie zaleca się również stosowania materiałów opakowaniowych wykonanych z materiałów mieszanych, których konsumenci nie będą w stanie automatycznie oddzielić.

Tak! W przypadku płodów rolnych ślad środowiskowy (ekwiwalent CO2 i zużycie wody) produktów pakowanych najczęściej przewyższa marnowanie się żywności wynikające ze strat w łańcuchu dostaw i w handlu detalicznym. Dotyczy to nie tylko ogórków w plastikowych rękawach na miarę (chyba że są to ogórki regionalne), lecz większości płodów rolnych. Istnieją wyjątki, zwłaszcza gdy stosunek ilości żywności do opakowania jest niski, jak np. w przypadku produktów takich jak szpinak, gdzie wpływ pakowania nie przewyższa skutków strat w szpinaku niepakowanym. Nawet z punktu widzenia samej tylko powierzchni sklepowej produkty te najlepiej sprzedawać luzem, ale za ważniejsze dla społeczeństwa mogą być uważane inne czynniki – takie jak higiena, łatwość transportu, porcjowanie i branding – które sprawiają, że detaliści decydują się na sprzedaż produktów w opakowaniach.

Czy opakowanie może kiedykolwiek być w 100% zrównoważone? Żadne opakowanie nie jest w pełni zrównoważone, ponieważ jego produkcja wymaga zużycia energii i powoduje powstawanie odpadów. Projektanci mogą jednak zwiększyć stopień zrównoważenia opakowania, uwzględniając wpływ na środowisko podczas produkcji, użytkowania i utylizacji, a jednocześnie zapewniając optymalną ochronę produktu. Główny problem wynika z nadmiernego pakowania, co jest kosztowne dla producentów i irytujące dla konsumentów. Jednak podstawową funkcją opakowań jest zapobieganie marnowaniu żywności w łańcuchu dostaw. Musimy zachować równowagę między niewystarczającym a nadmiernym pakowaniem. Należy unikać niedostatecznego pakowania, aby zapobiegać marnowaniu żywności, ale również pakowania nadmiernego, aby uniknąć kosztów i nie wprowadzać konsumentów w błąd. Dlatego po opracowaniu optymalnego projektu opakowania konieczna jest przejrzysta i odpowiedzialna komunikacja z konsumentami. Chodzi o znalezienie innowacyjnego punktu równowagi pomiędzy potrzebami konsumentów a wpływem na środowisko i możliwościami technicznymi, wspartej przejrzystą i odpowiedzialną komunikacją z konsumentem. Wybór materiału zależy od rodzaju produktu, sposobu jego przechowywania, wydawania, ogrzewania lub chłodzenia, transportu, ekspozycji w sklepach, użytkowania przez konsumentów oraz utylizacji.

Recykling materiałów jest zdefiniowany w normach europejskich EN 13430 i EN 16848 (przyjętych w oparciu o normę ISO 18604) jako ponowne przetworzenie zużytego materiału produktu na nowy produkt. Jest to proces, w którym tworzywa sztuczne, które po zużyciu można zebrać, posortować i ponownie przetworzyć na nowe produkty, nazywany jest recyklingiem mechanicznym. Inną opcją jest recykling chemiczny, w ramach którego materiały są rozkładane na monomery, które można ponownie wykorzystać do produkcji polimeru.

Proces, w którym produkt może zostać rozłożony przez mikroorganizmy (bakterie lub grzyby) na wodę, naturalnie występujące gazy, takie jak dwutlenek węgla (CO2) i metan (CH4), oraz biomasę. Biodegradowalność zależy w dużym stopniu od warunków środowiskowych: temperatury, obecności mikroorganizmów, tlenu i wody. Podatność na biodegradację oraz szybkość rozkładu produktu wykonanego z ulegającego biodegradacji tworzywa sztucznego mogą być różne w glebie, na glebie, w klimacie wilgotnym lub suchym, w wodach powierzchniowych, morskich lub w systemach stworzonych przez człowieka, takich jak kompost domowy, kompost przemysłowy lub fermentacja beztlenowa.

Materiały kompostowalne to materiały, które ulegają rozkładowi w warunkach kompostowania. W kompostownikach przydomowych panują warunki o znacznie niższych i mniej stabilnych temperaturach niż w kompostownikach przemysłowych. Nie istnieje norma CEN dotycząca tworzyw sztucznych nadających się do kompostowania przydomowego, ale kilka krajów opracowało i stosuje krajowe normy dotyczące testowania i certyfikowania materiałów nadających się do takiego kompostowania. Warunki kompostowania przemysłowego wymagają podwyższonej temperatury (55-60°C) w połączeniu z wysoką wilgotnością względną i obecnością tlenu, i są nawet bardziej optymalne niż inne warunki biodegradacji, jakie panują na co dzień: w glebie, wodach powierzchniowych i morskich. Za dobry miernik kompostowalności przemysłowej materiałów opakowaniowych uważana jest zgodność z normą EN13432.